Küçüklüğümde çekirdek, bizim evde her gece yemekten sonra televizyon izlerken tüketilirdi. Evdeki herkes çok severdi. Özellikle annemin en sevdiği şeydir çekirdek. Ardından da kilo vermeye başlamamla ( daha doğrusu sağlıklı beslenmeye merak sarmam, evdeki herkesi zorunlu diyete sokmam ve giren çıkan her yiyeceğe karışmaya başlamamla) çekirdekle olan yollarımız ayrıldı.
Peki neden bu kadar kaçıyorum artık bu çekirdekten? Çünkü ne kadar yediğini asla bilemezsin. Öyle bir meret ki bu, paket bitmeden kendini durduramazsın. Bir bakmışsın paket bitivermiş ama dizi daha yarıya bile gelmemiş! Otomatik bir davranıştır hele de birkaç kişi birlikte yiyorsanız "ben senden daha hızlı çitliyorum." rekabeti oluşuverir fark etmeden. Maçların vazgeçilmez çerezidir çekirdek. Taraftarlar, rakip takım gol pozisyonuna girince daha hırslı, daha hızlı yemeye başlarlar. Çekirdeğin eğlencesi, rahatlatması iyi güzel de fark etmeden aldığımız kalorinin farkında mıyız?
Sonuçta ben eski bir obezim. Bazı yiyeceklere fazlaca hassasiyetim var. Gözüm gördüğü anda kendimi tutmam zor oluyor. O yüzden olabildiğince kaçıyorum ve eve almamaya çalışıyorum. Gözden ırak olan gönülden de ırak olur derler ya işte o hesap. Mesela çikolata ve çekirdek! Eve bir şekilde girmiş olurlarsa da kendimi odama ya da dışarıya atıp tehlikenin geçmesini bekliyorum. Hiç mi yemiyorum? Tabii ki yiyorum. Her ne kadar blogumun adı her gün diyette olan kadinlar olsa da ben artık kendime diyetteyim diyemiyorum. Hayatımın geri kalanı, kimine göre diyet ama benim için artık yaşam tarzı. Tabii eskisi kadar sert değilim kendime ama iplerimi de tamamen bırakmıyorum çünkü otursam yerim. Yerim ama neden eskisi gibi yiyeyim ki?
Bugün bu eski alışkanlığım ve ben biraz kaçamak yaptık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder