En büyük Takıntım

Pazartesi sporda " artık şu alt bacaklarım incelmeli!" diyerek biraz fazla yüklenmişim. Sonuç, 5 gündür yürüyemiyorum. Ben ki çoğu insana göre ağır spor yaparım, birkaç gündür ayaklarımın üzerine basamıyorum. Kaslarımda laktik asit birikmiş. Yürürken çok yok ama oturduğum yerden kalkarken nasıl bir acı çektiğimi tarif edemem ama bu acı bazı şeylerin farkına varmamı sağladı.

Beni tanıyanlar bilir, ben 7 yıldır etek, şort, elbise giymedim. İstisna olarak bir 3 yıl önce mezuniyet gecemde elbise giymiştim. Geçen cumartesi günü, yıllar sonra etek giydim. Altına kalın, koyu renk, opak çorap giydim ama olsun. Devamlı eteğini çekiştiren küçük kız çocuğu gibiydim çünkü gerçekten etekle nasıl hareket edilir bilmiyorum:)

Etek giydikten sonra "yine de bacaklarım ince değil." deyip biraz yüklendim. Ben bu 5 günde yürümeye çalıştığımda üzerine basamadıkça aslında bacaklarımın ne kadar değerli olduğunu anladım. 7 yıldır onlardan boşuna utanmışım. Evet, hiçbir zaman ince, uzun bacaklarım olmayacak. Hatta benim kilomda bir insanın neredeyse 2 katı alt bacağım. İnsan bazen değiştiremeyeceği şeylerle barışmalı. Benim 7 yılımı aldı kabul etmem, kilo verince tabii onlarda eski haline göre inceldi ama yine de kalınlar. Yapısal özelliğim bu. Ben elimden geleni yaptım. Yapmaya da devam edeceğim biraz daha incelsinler diye fakat eskisi kadar takmayacağım artık. Ben bugün hayatımdaki en büyük takıntımı yendim!

Herkes sütun gibi bacaklara sahip olmak zorunda değil, biz de kolon bacaklı oluruz!! :)